Translate

zondag 24 juli 2016

Geboren worden is even moeilijk als sterven (Sterven, 3)



Mijn God, ik ben altijd een beetje allergisch voor onvoldoende frisse lucht, heb het gauw benauwd en U weet van mijn angst te stikken. Nu lijkt het me voor een baby -op een gegeven ogenblik zo groot geworden dat-ie naar buiten moet- toch wel heel moeilijk en benauwd. U heeft al iets verteld over het eind van het leven, het sterven. Maar het begin van het leven, dat hele proces van geboren worden, is eigenlijk ook best dramatisch. Dus mijn vraag aan U is: is het proces van geboren worden niet even moeilijk als het proces van sterven?

Geboren worden is over het algemeen even moeilijk als sterven.
Zoals vaak in het leven het beginnen bepaald niet makkelijk is.
Beginnen met veranderen.
Beginnen met het overwinnen van een verslaving.
Beginnen met jezelf te worden als dikkerd, als homo, als zelfstandig denker.
Beginnen met opvaren tegen de maatschappelijke stroom zoals geëmancipeerde vrouw, als atheïst in een streng religieuze samenleving, als criticus in een dictatoriaal land.
Beginnen kan heel moeilijk zijn.

Maar beginnen met leven is echt net zo pijnlijk, net zo confronterend, net zo verwarrend, net zo onzeker makend als sterven.
Neem de foetus, veilig vegeterend in de baarmoeder.
Er zijn, we gaan maar even uit van de ideale situatie, geen spanningen. Het bewustzijn van de moeder is 100% gefocust op de kleine. Sterker nog de laatste weken is ze eigenlijk de buik geworden, de baarmoeder met maximale liefde en aandacht en zorg voor de kleine.

Maar de kleine wordt groot, de foetus moet verder. Er ontstaan signalen in het moederlijke lichaam dat dit enorme speciale orgaan afgestoten moet worden. Dat dit niet zo door kan gaan, dat deze “onschuldige parasiet” genoeg heeft gevraagd  van het lichaam. Laten we hier niet romantisch over doen. Het lichaam wil, nee moet deze excessieve  wildgroei in het lichaam afstoten, kwijt, het moet eruit.
En dit is een zeer pijnlijke fysieke en emotionele ervaring   voor de foetus, het moet uit  die borg waar het eerst zo geliefd en gekoesterd en verzorgd was. Er ontstaan processen van afstoting, zo moet het genoemd worden. Dit is drama nummer een voor de foetus.

Drama nummer twee is het geperst worden door het geboortekanaal. Mensen met claustrofobie gaan hier niet blij van worden. De foetus moet geperst worden uit de baarmoeder door het geboortekanaal, dat op een voor de moeder dramatisch pijnlijke manier wordt uitgerekt. Deze pijn, deze benauwenis, deze beangstigende ervaring van de moeder ervaart de foetus in al zijn kwetsbaarheid en voormalige veiligheid als een terroristische aanslag, zo gruwelijk, zo benauwend, zo pijnlijk: deze ervaringen -als het mee zit slechts een paar uur van door het geboortekanaal geperst worden- zijn heftig voor een klein en kwetsbaar en hulpeloos wezentje.

Drama nummer drie is het geboren zijn. Allereerst de enorme benauwenis van het doorsnijden  van de navelstreng en het moeten ademen met nog niet werkende longen vol vruchtwater, maar tegelijkertijd het kwijt zijn van de beschermende sfeer en vertrouwdheid van het moederlichaam. De baby gaat ademen zeker, de baby gaat wennen aan de autonome zelfstandige levensfase , zeker, maar pas als-t-ie iets terug voelt van de vertrouwde geur en sfeer van het moederlichaam valt de baby uitgeput in slaap.

Kortom, mijn zoon, het is waar, geboren worden is veelal even moeilijk als sterven.
Alle baby’s en hun moeders tijdens de bevalling zijn gezegend.

Wees jullie allen gezegend

Nr. 342

maandag 18 juli 2016

Sterven is bijna altijd gruwelijk (Sterven, 2)



Mijn God, ik schrik er toch wel van, telkens opnieuw, hoe vaak mensen een zwaar sterfbed hebben. Ik dacht er vroeger heel romantisch over. Je wordt wijs oud, en gaat na een kort ziekbed over tot een beter leven. En wat zie ik om me heen, mensen die worstelen met de oude dag, langdurend ziek zijn, en met veel pijn en verlies van belangrijke functies  vaak ook nog stikkend doodgaan.
Ik ben absoluut niet bang voor de dood, maar ben zelf inmiddels wel heel huiverig over het sterven.  Zou U hier iets over willen zeggen?

Het is waar, sterven is gruwelijk. De ziekte die het lichaam en de geest teistert en  een  verval naar afhankelijkheid met zich meebrengt. De geest die aangetast wordt door wanhoop en pijn. Het verdriet om de dierbaren achter te moeten laten. Een jonge moeder die sterft. Een astmapatiënt die stikkend doodgaat. Iemand met kanker in de botten die letterlijk uit elkaar valt, steeds wat breekt en onder gruwelijke pijnen sterft.
Ook al kan de medische wereld in een aantal landen de pijn nog wat verzachten en het sterven versnellen.
Het leven is een uitdaging, maar het sterven is een beproeving.

God kan hier niets aan afdoen. Het is de keerzijde van een aards leven in wording, in evolutie.
Het is de prijs die het leven betaalt om te mogen bestaan.
Het is het gruwelijke einde van een bestaan vol successen.
Het is de keerzijde van de medaille van fysiek  leven in al zijn schoonheid en successen.
De wonderbaarlijke groei van een foetus in de baarmoeder tot een autonoom nieuw aards leven.
De geheimnisvolle spijsvertering die met voeding via zenuw- en bloedbanen soepele spieren, helder denkende hersenen en genezende wonden schept.

Mijn zoon, Ik kan zo lang doorgaan met alle wonderbaarlijkheden van het aardse lichaam te noemen, dat jouw vraag steeds nietiger wordt, steeds minder belangrijk. Jouw vraag wordt dan zo relatief, dat je op een bepaald moment tegen Mij roept

“Stopt U maar, ik begrijp het, het is duidelijk, Uw boodschap. Ik zie dat wij mensen voor een dubbeltje op de eerste rij willen zitten. Dat wij alleen het leuke willen. We krijgen een leven van Goddelijke giften, wonderbaarlijke genezingen en indrukwekkende voorbeelden van vernuft. Het menselijk lichaam is het aller prachtigst instrument op aarde, zie hoe armzalig nog een robot werkt! U heeft Uw punt gemaakt. In de hele range van successen en wonderen van het menselijke leven is het niet eerlijk van me alleen een moeilijke zaak er uit te halen, die te vergroten en daar ontzettend over te zuchten. I rest my case”.

Intussen doet de geestelijke wereld er alles aan om een mens tijdens zijn sterfbed te ondersteunen met alle kracht, uithoudingsvermogen, liefde en rust die er maar te vergeven zijn. En het is altijd tijdelijk, daarna wacht de geestelijke genezing en een wonderbaarlijke weg in de geestelijke wereld.
Dank je voor jouw oprechte vraag.
Alle stervenden op aarde zijn zeer gezegend.
 
Wees jullie allen gezegend

Nr. 341

zaterdag 9 juli 2016

Tijdens het sterfproces kan God heel dichtbij komen (Sterven, 1)



Ik las de volgende tekst van een journalist die een hospice bezocht: ”In de laatste The New Yorker staat een lange reportage over een verpleegkundige die stervenden begeleidt, in hun eigen woonomgeving. Ik lees dat er verpleegkundigen zijn die geloven dat werken met stervenden je op aarde het dichtst bij Gods aanwezigheid  brengt. Je hoeft niet religieus te zijn om die gewijdheid te voelen die om deze stilvallende lichamen hangt en om – na de volbrenging – de verlossing te zien op die gezichten”. *

Zou U hier iets over willen zeggen?

We moeten niet romantisch doen over het sterven. De evolutie van de mens is nog niet zo gevorderd dat mensen bewust zonder enige vorm  van lijden aan het eind van hun leven hun lichaam verlaten. Dat gaat wel ooit komen.
Er is veel gruwelijk lijden waar de stervenden en hun omstanders erg weet van hebben. Maar…..dit gezegd hebbend ga Ik graag in op het stervensproces en de nabijheid van God.
Idealiter heeft de stervende veelal zijn gehechtheid met de materie losgelaten, heeft afscheid genomen van zijn dierbaren. En is niet meer bezig met de grootste passie van het ego, namelijk de buitenwereld en wat er in zit voor hemzelf.

De stervende is stil geworden, heeft de hoop verloren, vindt prestatie en wat de ander van hem denkt niet meer interessant. De stervende heeft geen pretentie meer en is zijn trots kwijtgeraakt - het allerbelangrijkst ingrediënt voor de aanwezigheid van God-. Sterven is een ontluisterend proces van kwetsbaarheid, wildvreemden je de billen laten wassen en niets meer kunnen, niets meer presteren, niets meer om trots op te zijn, alleen het innerlijk is over gebleven.
Nederigheid, deemoed, bescheidenheid en kwetsbaarheid hebben hun intrede gedaan.
En dan komt God graag.
Dan krijgt God een kans.

Dan kan de ziel en haar grootsheid invloed doen gelden op de aardse persoonlijkheid.
Dan doen gewijdheid en heiligheid zich gelden.
Dan is de verlossing manifest.
Dan neemt God Diens plaats in.
Dan worden omstanders stil en deemoedig.
Dan komt een geur van heiligheid om de hoek kijken.
Dan komt de stervende in de sfeer van God.
Alle stervenden op aarde zij gezegend.

Wees jullie allen gezegend

Nr. 340
 
*Wim Boevink, Trouw 9-7-2016

zondag 3 juli 2016

Vasil’Hopko (Slowaakse held, 3)



Zou U iets willen zeggen over het leven van bisschop Hopko?

Dat doe Ik graag, want Vasil’ Hopko is een trouw en zeer moedig mens geweest. Zijn hele leven is hij beïnvloed door de geesten van trouw en moed en liefde voor Christus.
Hij is gemarteld en vergiftigd door de communisten, terwijl hij trouw bleef aan zijn geloof. Hij weigerde zijn gelofte van trouw aan Rome te verraden. Hij was vooral vervuld van de wens de beproeving, die de apostel Petrus in zijn jonge jaren niet doorstond wèl te doorstaan: in groot gevaar voor eigen leven trouw blijven aan Christus.

Want zo voelde Vasil’Hopko dat toen hij in de gevangenis geprest werd om zijn eed aan Rome te verraden, om zijn eed aan de Katholieke Kerk te verraden, om zijn eed aan Christus te verraden. Vasil’Hopko hield vol onder de vreselijkste martelingen. Hij is een jaar lang ernstig gemarteld, zonder te zwichten. En in de gevangenisjaren nadien werd hij  vergiftigd met arsenicum, waardoor hij nooit meer de oude is geworden. Maar hij is altijd trouw gebleven. En het Slowaakse volk wist dit en kon mede door zijn voorbeeld moed houden te blijven geloven, ondanks alles. Bisschop Hopko heeft door zijn moed het geloof in (Tjecho-)Slowakije gevoed en gesteund.

Hij heeft ook in zijn jonge jaren veel geleden door de vroege dood van zijn  vader en het vertrek van zijn moeder naar Amerika om werk te zoeken.   Oh, wat heeft hij gehunkerd naar de liefde van zijn moeder. Wat heeft hij verzaakt in het besluit priester te worden i.p.v. zijn moeder te volgen naar Amerika! Maar het wonder geschiedde: net had hij besloten met al zijn gezondheidsproblemen in Slowakije priester te worden, of ze verdwenen als sneeuw voor de zon. Dit was één van de wonderen die hij beleefde in zijn aardse leven.

Zo vroeg al heeft hij zijn ego, zijn persoonlijke leven , zijn intiemste wensen  verzaakt om de kerk te dienen, om Christus te dienen, om God te dienen.
Na zijn gevangenisstraf heeft hij vier jaar geijverd voor erkenning van de Grieks-Katholieke kerk en daarna nog acht jaar mogen werken aan de wederopbouw van de kerk. Hij deed dat met alle liefde en krachten die hij had*, **.
Vasil’Hopko is zeer gezegend.

Wees jullie allen gezegend

*Na zijn dood is hij inmiddels zalig verklaard.
**Hij maakte zich de woorden eigen van bisschop Gojdic: “Voor mij is het niet belangrijk of ik sterf in het bisschoppelijk paleis of de gevangenis; wat telt is binnengaan in het Paradijs”.

Nr. 339