Mijn vriendin Merel vertelde me het volgende verhaal. Ze gaf op een erg droge dag haar plantjes in de voortuin water, die in een stel potten wel erg te lijden hadden van de aanhoudende droogte. De natuur snakte naar water. Toen ze alles had water gegeven, liep ze terug richting huis toen ze glashelder hoorde “Mag ik ook een beetje?”. Ze draaide zich zeer verbaasd om waar dit vandaan kwam en zag toen een struik, in de hoek van de tuin, die ze totaal over het hoofd had gezien.
Zeer ontroerd heeft ze vervolgens een aantal gieters water aan deze struik gegeven en hoewel ze niets meer hoorde, voelde ze de schaamte in haar hart dat ze deze struik gewoon over het hoofd had gezien. Alsof ze een kind in de klas vergeten had een snoepje te geven. Maar terwijl ze de struik water gaf voelde ze ook de verbazing in haar hoofd en vanuit de struik een merkbaar “oh lekker” sensatie om het water dat die struik kreeg, dat ze ook erg ontroerd raakte over de kwetsbaarheid van planten en bomen ten opzichte van dieren en mensen, zij moeten immers wachten tot ze “water krijgen”.
Zou
U hier op in willen gaan?
Dat doe Ik graag, want de geestelijke wereld voelt veel liefde voor alle levende wezens die zich niet kunnen bewegen en totaal afhankelijk zijn van hun omgeving. En nu dus ook totaal afhankelijk van of een mens naar hen omziet. Wat een vreugde dat jouw vriendin dit noodsignaal, deze klagende vraag hoorde. Hoe dikwijls horen mensen dit niet, terwijl het signaal altijd wordt gegeven. Hoe moeilijk kan het zijn, kijk maar naar een te droge plant in de vensterbank en je weet genoeg.
Mensen luisteren niet erg naar de natuur zoals jullie allen weten. En de hele natuur op de hele aarde schreeuwt dag en nacht “geven jullie om ons aub?” en de mensheid hoort het te weinig en doet er eigenlijk niets mee.
Wee de grote
Ommekeer.
Merel is gezegend.
Wees jullie allen gezegend
Nr. 515
