Mijn God, vorige week had ik een slechte dag.
Ik was moe, had last van zorgen over mijn werk, was neerslachtig en eigenlijk moedeloos. Ik voelde me slecht.
Ik liep in een bos en zag niet echt hoe mooi alles was: het had net geregend, de aarde geurde, alles was zo groen. En omdat het windstil was kreeg alles een bijna hemels sfeertje. En die prachtige oude beuken, waar ik langs liep.
Dat alles zag ik wel, maar ik voelde me alleen maar rot.
Plotseling realiseerde ik me, dat ik wel erg in mijn emoties zat, en ze
niet erg aardig behandelde. En U had me net die blog gegeven over “Emoties
mogen er zijn”.
Dus ik schrok eigenlijk en mopperde tegen mezelf: “lekker mooie teksten op internet zetten en
zelf er niet naar luisteren, mooie jongen ben jij”.Ik zei tegen U: “Sorry, Mijn God, mag ik met U een poging doen”?
U zei: “Graag, Mijn zoon”.
Ik keek naar mijn neerslachtigheid en zei: “Je mag er zijn, ik dank je,
want je brengt me ook zoveel: begrip voor anderen die het moeilijk hebben, ik
neem rust, je laat me voelen dat niet alles goed hoeft te gaan in het leven,
dat alle successen niet vanzelfsprekend zijn”.
En ik dacht aan degenen die altijd neerslachtig zijn, terwijl ik maar
af en toe last ervan heb. Neerslachtigheid doseert haar aanwezigheid, zoveel als ik kan hebben. En ik voelde hoe mijn neerslachtigheid een plek kreeg in mijn wezen en omgeven werd met een zachte, gouden omhulsel en alsof het ineens goed was en draaglijk om te ervaren.
Ik keek naar mijn vermoeidheid en zei: “waarom mag jij er niet zijn?
Zul jij geen reden hebben voor jouw aanwezigheid in mijn leven? Je laat me
alleen maar zien, dat ik teveel gedaan heb en mijn lichaam en mijn geest teveel
heb gevraagd. Ik dank je dat je er bent. Je roept me een halt toe, je vraagt me
uit te rusten, meer niet.”
En ik voelde ineens letterlijk zoveel liefde voor mijn vermoeidheid, alsof
God zo naar me keek.
Zo kijk Ik ook naar je, Mijn
zoon, met nog meer liefde dan jij nu ervaart.
En het was alsof mijn vermoeidheid omgeven werd met een zachte, gouden
omhulsel en alsof het ineens goed was, dat ze er was.
Zo nam ik emotie voor emotie rustig en met liefde onder de loep.
En geleidelijk aan veranderde er iets in mijn wezen. Ik had niet meer
het gevoel, dat ik op mijn rug lag, en overladen met negatieve emoties, zodat
ik niet kon bewegen.Ik had nu de gewaarwording, dat ik recht overeind stond in mijn eigen schoenen, en dat alle negatieve emoties een eigen plek hadden gekregen in mijn wezen en ik voelde zoveel liefde ineens voor al die emoties, voor mezelf, voor het leven. En ik zei tegen God: ”Is het niet Uw liefde, die ik voel, niet de mijne?”.
Het is Mijn liefde, die je
voelt, en deze liefde staat altijd tot jouw beschikking, dag en nacht, en weet,
dat je in deze liefde, door hoe je nu aankijkt tegen jouw vermeende negatieve emoties,
dat je dan heel dicht bij Mij bent.
En zeker drie dagen lang leefde ik in een wereld van ruimte en rust en
liefde en verwelkomde alle negatieve emoties en verheugde mezelf op de zware
dagen die zeker zouden komen.
En toen was ik alles weer kwijt en werd opgeslokt door nog heftiger
emoties, die me nog verder van huis trokken en ik wist, dat ik nog een lange
weg te gaan had.
Maar ik wist ook wat mogelijk was in mijn leven met de liefde van God.
Ik dank U God voor alles.
Wees gezegend.
Wees jullie allen gezegend
