Mijn God, ik las een boekrecensie *. In dit boek zegt de schrijver naar aanleiding van zijn ernstig ziekbed (een terminale kanker) een aantal wezenlijke dingen, die ik soms begrijp, soms helemaal niet.
“God, de heldere afgrond”
Mijn eigen ervaring is, dat mijn ego dag en nacht zich verzet tegen de
overgave aan U. En als ik heel dicht bij U ben, dan ervaar ik dat als een
melkwit bestaan van Niets, waarbij ik eigenlijk niet meer besta, niets van
mezelf kan benoemen, alleen een absolute Aanwezigheid ervaar. Tot zover kan ik
Wiman nog wel volgen.
“De andere wereld is hier, in de heldere afgrond van het
bestaan”
En dit vind ik heel bijzonder, dat is ook mijn ervaring, dat in het
hier en nu het Leven kan ervaren worden, dat U er bent, dat het Koninkrijk Gods
op aarde kan worden gerealiseerd, in het hart, in de overgave, in U. Als ik het
begrijp.
“Lijden heeft geen zin, maar is een sleutel tot de
heldere afgrond”
Maar als hij zegt, dat lijden geen zin heeft maar wel een sleutel kan
zijn tot Uw afgrond, dan weet ik niet zo goed hoe ik dit tot me moet nemen. Ik
weet wel, dat ook mooie dingen en ervaringen kunnen bijdragen tot verandering
en inzicht en acceptatie van het leven, maar ook moeilijkheden en lijden. Dat
komt toch wel regelmatig terug in de blogs. Maar ik stoei er dan mee, dat lijden
geen zin heeft maar wel een sleutel is.
Zou U hier iets over willen zeggen?
Mijn zoon, dat doe Ik graag.
“God, de heldere afgrond”
Natuurlijk is God geen afgrond.
God is de totale basis, God is groot, God is alles, God is oneindig.
En als het ego daarmee
geconfronteerd wordt, voelt het zich wel heel klein. En krijgt dan een
afgrondgevoel van vallen en verdwijnen in het Niets.Maar het bewustzijn, en nu dus ook dat van Wiman, kan toegroeien naar het besef van grootsheid, kan leren loslaten, kan zich leren overgeven, kan in aanraking komen met de oneindigheid en daarbij alles verliezen, vandaar het afgrondsgevoel.
Maar het individuele bewustzijn blijft, ook al kan het geen eigenschappen worden toegedicht in haar staat van overgave. Dan ís men alleen maar. Dan is men in de melkwitte boezem van God. Voor het ego een afgrond, voor de bevrijde persoonlijkheid een oase van rust en zijn.
“De andere wereld is hier, in de heldere afgrond van het
bestaan”
Wanneer een ernstige ziekte het lichaam of een groot lijden de geest bedreigt, dan is daar het al genoemde afgrondsgevoel. Heel feitelijk, een afgrond. Toch is dat schijn. Niet voor het lichaam en voor het ego, dan is de afgrond reëel. Maar voor het menselijk bewustzijn is het schijn. Men lijkt te verdwijnen, maar men bloeit juist open, de menselijke geest slaat zijn vleugels uit en de rups wordt een vlinder. Voor de rups een afgrond, voor de vlinder het leven. En dit kan al op aarde geschieden, vele geesten, heiligen, guru’s en mystici zijn jullie voorgegaan.
De menselijke rups die
neerstort in de afgrond.
De menselijke vlinder die
opgaat in de melkwitte boezem van God, gewoon op aarde. Dan is het Koninkrijk Gods
in deze menselijke vlinder vlees geworden.
“Lijden heeft geen zin, maar is een sleutel tot de
heldere afgrond”
Wiman is tot een groot inzicht
op aarde gekomen.
Lijden heeft geen zin.Maar lijden is wel een sleutel.
Hoe kan dat?
Vooral godsdiensten en psychologie van de koude grond hebben de neiging alles terug te beredeneren tot causaliteit, tot of iets zin heeft of niet, maar dat is een vrij primitieve aanpak.
Het voorbeeld van een mes kan
helpen.
Je kunt een mes gebruiken om
brood te snijden.Je kunt een mes ook gebruiken om iemand neer te steken.
Zegt dat iets over de zin van het mes?
Is het mes ineens anders, wanneer iemand neer wordt gestoken?
Toch is dat betreffende mes wel een heel ernstige factor in het leven van het slachtoffer en de moordenaar.
De zin van het mes is niet
brood snijden of een mens doden. Die wordt erin gelegd door iemand, door de
gebruiker. Die bepaalt de zin, niet het mes. Het mes is slechts een sleutel,
namelijk een instrument, een hulpmiddel, zoals een sleutel de deur opent of
sluit.
De gebruiker van de sleutel
bepaalt de zin: opent hij de deur of sluit hij hem? De sleutel zelf is een
onschuldig instrument.En zo is het met lijden ook.
Lijden zelf is een onschuldig instrument.
En lijden mag niet worden opgeblazen of vergroot of verkracht door godsdienst of psychologie van de koude grond.
Lijden is een hulpmiddel, een instrument.
En degene die het lijden ervaart, kan er een deur mee sluiten of een deur mee openen.
Wiman zegt, dat lijden voor hem een sleutel is, om de deur van het leven te openen.
Hij maakt van citroen citroenkwast.
Een ander sluit de deur van het leven met lijden, timmert zijn leven ermee dicht en wordt zo kleiner door lijden.
Daarom heeft Wiman een groot
spiritueel inzicht verwoord, dat lijden op zich geen zin heeft, maar wél een
sleutel is.
En dan is het aan de mens, die
deze sleutel in handen heeft gekregen, de spirituele vraag: “opent men bij
lijden de deur van het leven of sluit men hem”?
Christian Wiman is gezegend.
Wees jullie allen gezegend
Nr. 245
*Christian Wiman,
My bright Abyss
