Mijn God, ik ben altijd een beetje allergisch voor onvoldoende frisse lucht, heb het gauw benauwd en U weet van mijn angst te stikken. Nu lijkt het me voor een baby -op een gegeven ogenblik zo groot geworden dat-ie naar buiten moet- toch wel heel moeilijk en benauwd. U heeft al iets verteld over het eind van het leven, het sterven. Maar het begin van het leven, dat hele proces van geboren worden, is eigenlijk ook best dramatisch. Dus mijn vraag aan U is: is het proces van geboren worden niet even moeilijk als het proces van sterven?
Geboren worden is over het algemeen even moeilijk als sterven.
Zoals vaak in het leven het beginnen bepaald niet makkelijk is.
Beginnen met veranderen.
Beginnen met het overwinnen van een verslaving.
Beginnen met jezelf te worden als dikkerd, als homo, als zelfstandig denker.
Beginnen met opvaren tegen de maatschappelijke stroom zoals geëmancipeerde vrouw, als atheïst in een streng religieuze samenleving, als criticus in een dictatoriaal land.
Beginnen kan heel moeilijk zijn.
Maar beginnen met leven is echt net zo pijnlijk, net zo confronterend, net zo verwarrend, net zo onzeker makend als sterven.
Neem de foetus, veilig vegeterend in de baarmoeder.
Er zijn, we gaan maar even uit van de ideale situatie, geen spanningen. Het bewustzijn van de moeder is 100% gefocust op de kleine. Sterker nog de laatste weken is ze eigenlijk de buik geworden, de baarmoeder met maximale liefde en aandacht en zorg voor de kleine.
Maar de kleine wordt groot, de foetus moet verder. Er ontstaan signalen in het moederlijke lichaam dat dit enorme speciale orgaan afgestoten moet worden. Dat dit niet zo door kan gaan, dat deze “onschuldige parasiet” genoeg heeft gevraagd van het lichaam. Laten we hier niet romantisch over doen. Het lichaam wil, nee moet deze excessieve wildgroei in het lichaam afstoten, kwijt, het moet eruit.
En dit is een zeer pijnlijke fysieke en emotionele ervaring voor de foetus, het moet uit die borg waar het eerst zo geliefd en gekoesterd en verzorgd was. Er ontstaan processen van afstoting, zo moet het genoemd worden. Dit is drama nummer een voor de foetus.
Drama nummer twee is het geperst worden door het geboortekanaal. Mensen met claustrofobie gaan hier niet blij van worden. De foetus moet geperst worden uit de baarmoeder door het geboortekanaal, dat op een voor de moeder dramatisch pijnlijke manier wordt uitgerekt. Deze pijn, deze benauwenis, deze beangstigende ervaring van de moeder ervaart de foetus in al zijn kwetsbaarheid en voormalige veiligheid als een terroristische aanslag, zo gruwelijk, zo benauwend, zo pijnlijk: deze ervaringen -als het mee zit slechts een paar uur van door het geboortekanaal geperst worden- zijn heftig voor een klein en kwetsbaar en hulpeloos wezentje.
Drama nummer drie is het geboren zijn. Allereerst de enorme benauwenis van het doorsnijden van de navelstreng en het moeten ademen met nog niet werkende longen vol vruchtwater, maar tegelijkertijd het kwijt zijn van de beschermende sfeer en vertrouwdheid van het moederlichaam. De baby gaat ademen zeker, de baby gaat wennen aan de autonome zelfstandige levensfase , zeker, maar pas als-t-ie iets terug voelt van de vertrouwde geur en sfeer van het moederlichaam valt de baby uitgeput in slaap.
Kortom, mijn zoon, het is waar, geboren worden is veelal even moeilijk als sterven.
Alle baby’s en hun moeders tijdens de bevalling zijn gezegend.
Wees jullie allen gezegend
Nr. 342
