Tot U strek mijn handen ik uit. Mijn ziel – dorre grond- smacht naar U*
Mijn God, op de een of andere manier raakt deze tekst me
zeer.
Ik heb geen minderwaardigheidscomplex en ik voel me goed.Toch lijkt me deze tekst de kern te raken van de relatie tussen de mens en God.
Zou U hier iets over willen zeggen?
Mijn zoon, hoe kan
het anders zijn?
De mens is een
schepsel van God, in liefde en wijsheid geschapen en vol belofte en toekomst,
ook al is zijn fysiek lichaam onderhevig aan de aardegebonden evolutie met het
vooruitzicht van de dood.Maar niet zijn geestelijk lichaam, in deze psalm ziel genoemd.
Het geestelijk lichaam van de mens is zonder God dorre grond, levenloos en doodgebonden, maar met het levenswater van God over zijn grond uitgestort geschiedt het wonder.
Dan begint het wonder van het geestelijke leven , de schoonheid van de eeuwigheid, de belofte van God aan de mens, de geweldige ongeëvenaarde toekomst van de voormalige aap die met God samen een eeuwigheidsrelatie aangaat, een geestelijk huwelijk sluit en de tijd, de ruimte, de dood en de beperking achter zich laat.
Gezegend de mens die begint te beseffen dat hij zonder God dorre grond is en met God de schoonste bloemen en vruchten zal voortbrengen.
De psalmisten wisten dit al, gezegend zijn zij.
De mensheid gaat dit beseffen.
Wees jullie
allen gezegend
*Deel van Psalm 143 die gezongen is in een dienst van de monniken in Maria Toevlucht, klooster
in Zundert, Nederland
Nr. 347
