Wil je de mensen vertellen wat het betekent om in Mijn armen te vertoeven, hoeveel liefde je van Mij ondervindt, hoe je gesteund wordt?
Ja, natuurlijk, graag.
Stellen jullie je een kind voor, dat gevallen is en huilend om zijn moeder roept en dan het moment, dat de moeder het kind in de armen neemt en troost en koestert en het gevoel geeft, dat alles weer goed komt. Zo voel ik mij regelmatig, als ik gebutst door het leven me wend tot Mijn God en ik troostende woorden en warmte en energie ontvang en het gevoel krijg dat alles goed komt, dat ik gerust kan zijn.
Stellen jullie je een man voor, die worstelt met een verslaving, neem mij met mijn koffie. Ik drink het met mate maar door de druk van mijn werk soms teveel. Ik voel me dan beverig van de coffeïne en gespannen, en vloek op mezelf, dat ik me niet kan beheersen. Ik beklaag mezelf bij God, dat ik zo’n slappeling ben en God als coach heb en niet eens in staat ben om nee te zeggen tegen teveel koffie. Let wel: een ander mag 100 koppen drinken, maar ik persoonlijk kan er niet zo goed tegen als ik teveel koffie drink. Ik probeer dus matig te zijn op dat gebied.
En God zegt: "Wees gerust, je beklaagt jezelf om al die keren, dat je jezelf te slap vindt, maar Ik zie al die keren, dat het je lukt, dat je nee zegt, dat je er boven staat, dat je jezelf beheerst.
En Ik zie de hele gang van zaken, hoe het je langzamerhand lukt om deze koffiegewoonte de goede kant uit te buigen en dat je steeds vaker het goede doet voor jouw lichaam.
Maar jij kijkt naar die paar keer dat het niet lukt, uit gewoonte of uit maatschappelijke druk of door tegenvallers of uit behoefte aan troost.
Ik ben liefdevoller voor jou dan je bent voor jezelf.
Wees gerust, Mijn zoon, je doet het goed".
Stellen jullie je voor, dat je een zware dag hebt gehad, en meegemaakt, dat het begrip en de communicatie tussen mensen ontspoord is, gedoe, frustraties bij mensen, problemen en botsingen. Je verzucht bij jezelf: was ik maar rentenier, wat een gedoe op mijn werk, het is dat ik ervoor betaald word. En je raakt in gesprek met God, die jou als een Vader/Moeder bejegent, en naar je luistert, en je daarna weer een juist zicht geeft. Die jou raakt in jouw hart, je laat voelen, dat het tijdelijk is, of oplosbaar, of laat zien, dat je meer jouw best hebt gedaan dan je dacht. Die je op lichtpuntjes wijst of je helpt met begrip en mededogen voor de hele situatie, die ineens minder erg lijkt. En met begrip voor de ander waardoor je dingen kunt relativeren.
Stellen jullie je voor, dat je te maken hebt met de dood van jouw dierbare, en Jouw God laat je de andere kant zien van de ziekte. Een andere blik geeft op de te vroege dood, op de geestelijke situatie van de overledene. Je de betekenis van dit overlijden voor jou als nabestaande uitlegt, wat het verdriet voor effect heeft op jouw levenshouding, wat het jou op de lange termijn zal brengen. Je een ander perspectief op leed en ongeluk geeft dan je hebt, vanuit jouw beperkte ervaring op het moment.
Stellen jullie je voor, dat je met jouw “inwonende” God(svonk/Atman) dit alles zou kunnen ervaren en bespreken en glashelder antwoord zou krijgen. Een echt gesprek kunt hebben.
Dat heb ik.
Ik voel me gezegend en bevoorrecht en voel me verplicht het jullie te vertellen. Jullie te zeggen, dat er hoop is, en liefde om ons heen, dat alles wat betekent, dat we gedragen zijn in de geest, dat we niet alleen zijn op deze mooie maar harde planeet, dat we toekomst hebben, hoe dan ook, dat het leven een wonder is, echt een wonder , een gift van God aan ons. Een gelegenheid de eeuwigheid te verwerven.
Mijn zoon, dank je voor jouw openhartigheid.
Wees jullie allen gezegend
Nr. 29
