"Zou U iets kunnen zeggen over de discussie rond de dodenherdenking in Nederland ? Een jongen mag zijn gedicht niet voordragen waarin hij zijn oudoom herdenkt, die fout was in de oorlog, en de burgemeester van Voorden mag niet langs de graven van omgekomen Duitse soldaten lopen."
De nabestaanden van in oorlogen omgekomen slachtoffers worden gekwetst door ook daders te herdenken. Het zijn begrijpelijke gevoelens. Maar gevoelens hoeven niet altijd leidraad van handelen te zijn.
De moraal van het verhaal is, dat daders ook slachtoffer zijn. Slachtoffer van hun eigen onwetendheid en vooroordelen en zwakte waardoor ze misdaden hebben gepleegd. Ze zouden meer nog dan de slachtoffers herdacht moeten worden en met medeleven bejegend en betreurd om de lange lijdensweg die ze over zichzelf hebben afgeroepen na hun misdaden. Want de prijs hiervan moet altijd betaald, vóór en zeker na hun dood. Ik heb het niet over een echte hel, maar over een lange weg van blokkades, vastzitten, angsten, ongeluk, schuldgevoel, wroeging en spijt. Dus kortom lijden voordat ze over gaan tot een beter leven.
Het is een beetje kleinzielig en kortzichtig dat de dodenherdenking in Nederland niet liefdevoller kan worden. Zeker als je bedenkt, dat de zogenaamde daders veelal jonge jongens waren, misleid door fascistische jeugdgroeperingen, in een keurslijf van wrede generaals en een waanzinnige dictator. En deze arme jongens moeten juist herdacht worden.
En zelfs als het echte wrede misdadigers betreft die meedogenloos hebben gemoord. Ik zal jullie in een andere blog schetsen hoe lang en kwellend de lijdensweg is, die deze misdadigers ondergaan voordat ze overgaan tot een beter leven. Moeten deze ontspoorde persoonlijkheden niet helemaal worden bejegend met diep diep medelijden?
Een samenleving is spiritueel gevorderd als ze kan bidden voor haar misdadigers.
Willen jullie ze misschien herdenken?
Wees hierom gezegend.
Wees jullie allen gezegend
Nr. 71
