Ik ben al een paar dagen zowel op mijn werk als ook privé mezelf voorbij aan het hollen. Zo druk, zoveel te doen, en ik raak steeds meer vermoeid. Ik slaap slecht, ook door de grote werkdruk van het moment. En Mijn God is mijn getuige hoe vaak ik probeer alles los te laten, op te dragen, te relativeren, noem maar op. Maar het lukt me even niet.
Ik ga op een bank zitten, onderweg van werk naar huis en verzucht hoe moe ik ben en down. Zelfs mijn contact met Mijn God is onderhevig aan twijfel. Er zijn mensen in mijn omgeving die denken dat ik alles verzin, of dat ik met de duivel bezig ben. En even houd ik het voor mogelijk dat ze gelijk hebben.
Ik herinner me de plek in mijn wezen waar ik heen probeer te gaan waar het stil is, waar God is, waar ik weer tot Zijn kom. Maar het lukt me nauwelijks of niet. Ik zit zo vast in die gevoelens van zompigheid en moeheid. Ik zeg:
“Mijn God, ik voel me erg slecht , ik ben moe en ben bang, dat ik alles met U aan het verzinnen ben, dat ik mezelf een rad voor de ogen draai. Ik ben de wanhoop nabij. Als dit zo doorgaat, dan ga ik onderuit, alles is even teveel en te heftig en ik kan bijna niet meer ontspannen. Help U me alstublieft. Kunt u geen wonder verrichten? Kunt U niet laten zien, dat U kunt ingrijpen in mijn leven. Ik heb het niet meer.”
Wees gerust. Ik heb al jouw worstelen gezien. En Ik heb al jouw pogingen gezien om het te relativeren en eruit te komen. Ik til je op naar Mijn bestaan. Wees welkom in het Koninkrijk Gods.
Ik blijf het natuurlijk proberen en denk wel, oh een belofte die natuurlijk niet uitkomt. Dan zit ik nog meer met de gebakken peren en weet ik helemaal zeker, dat ik alles fantaseer. Sorry, ik dacht het echt!
Langzamerhand verschuift er iets in mijn bewustzijn. Alsof ik uit het langzaam draaiende zompige zware wiel terecht kom in de stilte van de as. Het draaien wijkt weg, ik word steeds stiller, rustiger, meer ontspannen, minder moe. Ik voel hoe alles van me afglijdt en hoe ik opgenomen wordt in een staat van verrukking.
Stilte, totale stilte, gemoedsrust, helderheid, een Melkwit bestaan van nietsheid, een gelukzaligheid van overgave en vertrouwen, van gekoesterd worden en leegte.
Blijdschap ook om het verhoren van mijn gebed.
Dankbaarheid ook om wat ik meemaak.
Verrukking om de zinderende, energetische straling van kracht en Witheid en energie en geconcentreerd Zijn wat ik nu ervaar.
Ik denk, dat ik wel een 20 minuten op de bank zit, met mijn ogen dicht, de geluiden om me heen weggeëbd in een buitenwereld waar ik niets mee van doen heb. Ik open langzaam mijn ogen en voel me verfrist, helder en vol godsvertrouwen. Ik huil, omdat God mijn gebed heeft verhoord, me in mijn nood heeft geholpen. Omdat ik heb geklopt en is opengedaan. Omdat ik heb gevraagd en me is gegeven. Ik ben weer vol vertrouwen en passie over mijn contact met “Mijn God”.
Ik dank God, ik dank God, ik dank God.
Wees gezegend om jouw woorden. En weet, dat deze belofte telkens op je wacht als je vol overgave met heel je hart Mijn hulp vraagt.
Wees jullie allen gezegend
Nr. 65
