Atheïsten en ongelovigen vergissen zich danig

Mijn God, mag ik U vragen.

De laatste tijd struikel ik steeds over mensen, die zeggen, niets te geloven. Ik weet dat er  genoeg van die types zijn, maar ik bedoel met struikelen, dat ik ze vervelend vind worden en zelfs irritant. Hoe durven ze, met hun eigenwijze waan te beweren dat U niet bestaat, dat de geestelijke wereld niet bestaat, dat met de dood van het lichaam alles ophoudt. Ik ben in toenemende mate verbaasd dat ze het heiligste van het heiligste, U dus, God, gewoon domweg ontkennen met hun kleine eigenwijze waanwijze domme, kleinzielige hersenen. U merkt het, het maakt me boos en opstandig. Nou, dat is er uit. Ik weet dat U in allerlei blogs uitlegt dat zij ook hun redenen hebben, dat ze met liefde ontvangen worden in de geestelijke wereld, noem maar op. Maar ik ben ze even zat. Nou U graag.

Dat is goed, Mijn zoon, nou Ik.

Wij zijn ze niet zat, niemand  trouwens. Wij begrijpen alles, accepteren alles, en jullie weten inmiddels dat zelfs de grootste misdadiger met liefde en beleid uiteindelijk door Ons de goede richting uitgeholpen wordt. Namelijk de richting naar God.

Laat Ik nu maar ingaan op jouw boosheid, jouw verontwaardiging, jouw irritatie. Want dat alles, heb je niet snel. Ik neem het heel serieus. Daar gaan We dan.

 Weet, dat deze waanwijze mensen met grote  verbazing in de geestelijke wereld terecht komen. In het gungstigste geval zijn ze gelijk bewust en zeer verbaasd, in het ongunstigste geval leven ze in een benauwde koker van , wat zij denken, verwarde dromen, en staan ze niet open voor enige suggestie dat zij nog leven. Ze dromen, denken ze, en dat kokerbewustzijn kan lang duren, afhankelijk van hun wilskracht, waanwijsheid, en hun vermogen niet te luisteren. Langdurend drama dus.

Maar het ergste is, Mijn zoon, is hun bittere spijt en schaamte, als ze gaan ontdekken, dat ze zich vergist hebben, dat ze eigenwijs waren. En het voornaamste, dat ze het geestelijke leven, alle geestelijke wezens, God voorop, systematisch hebben ontkend, veronachtzaamd en genegeerd. Diepe tomeloze schaamte en spijt is dan hun deel. En dat is erg, spijt, dat is erg, schuldgevoel, dat is erg, constateren dat men in een zieke waan geleefd heeft , en in onwaarheid.

De moraal is  dus, erger je maar niet, beperk je tot respectvol medelijden, want het zijn veelal echt goede mensen, ook al vergissen ze zich gruwelijk. Dat woord gebruik Ik bewust.  

Wees jullie allen gezegend

Nr. 578