Frenkie bezoekt een moskee (deel 2, vanwege de lengte van de blog is deze in twee delen uitgebracht)

 “Ik zou een moslim kunnen zijn”.

Ik voelde zo sterk dat dit alles voldoende zou zijn om tot God te komen, om God te ervaren, om geholpen te worden een devoot leven te leiden, zonder poespas, zonder bijgeloof, zonder afleiding. Puur en alleen maar de devotie tot God, de aanbidding van God, een leven van zuiverheid en eenvoud.

Ook las de Imam enige Nederlandstalige zinnen voor:

“Laat een persoon, die overtuigd is van het bestaan van Allah en het hiernamaals, zijn buren niet lastig vallen!

Laat een persoon, die overtuigd is van het bestaan van Allah en het hiernamaals zijn gasten goed behandelen.

Laat een persoon, die overtuigd is van Allah en het hiernamaals, iets nuttigs spreken of zwijgen. “

Daar kan men het natuurlijk alleen maar mee eens zijn.

Op een bepaald moment gingen alle mannen, vrouwen zitten dus apart ergens in de galerij van het gebouw, op een rij staan en toen was de impact zo sterk, samen met het gezang, dat ik het gevoel had dat iedereen één was, alleen God telde, en allen kinderen waren van dezelfde God zonder onderscheid des persoons. En het deed me sterk denken, voelen eigenlijk, aan de communie bij de Katholieken en het aanbrengen van een Bindi op het voorhoofd in een Hindoetempel.

Ontroerend, hartverwarmend, krachtig, devotioneel, eenheid uitstralend.

We bleven nog een  tijdje achter, omdat we de Imam wilden spreken, maar het was zeer prettig, zo nog na te genieten van alles. We waren ook een beetje de tijd kwijt, duurde het een half uur, een uur, twee uur, we wisten het niet.

Nog dagen heeft alles nagewerkt en ik vind het prettig dat de Imam zei, dat we altijd van harte welkom waren. Hij gaf ons een paar boekjes mee waar we echt niet voor mochten betalen. Hij zei eigenlijk “nee nee we hebben het hier niet over geld”. 

Wil U hier op ingaan, alstublieft?

Je zou een moslim kunnen zijn, kwam in jouw geest op.

Mijn zoon, je bent een moslim, want je bent namelijk “een mens die zich overgeeft”. Ben je daar al jouw hele leven niet mee bezig?

Maar je bedoelt in de godsdienst een moslim zijn, dus de Katholieke kerk verlaten en naar de Islam overstappen.

Dank je voor jouw openheid, voor jouw ontvankelijkheid en jouw eerlijkheid. Dat is nogal wat, als “schrijver van deze oecumenische blogs”. Maar had je niet  van te voren gevraagd mijn zoon om de geest van deemoed en de geest van islamitische devotie? En die hebben je geraakt, duidelijk. En zo hoort het ook, want je wilde luisteren, ervaren, begrijpen. En met zo’n openheid kan Ik, jouw God, jouw JHWH, jouw Allah, maximaal verhoren.

Je beschreef hoe bijzonder je het vond toen iedereen in een rij ging staan, allen op dezelfde manier de handen ontvankelijk gericht naar Allah, de imam een Soerah zong en je letterlijk het gevoel had, alsof dit was wat de Katholieken ervaren tijdens het uitreiken van de communie, en de Hindu’s als zij de bindi krijgen van de Pandit.

Het is niet hetzelfde, zelfs niet vanuit geestelijk perspectief.

Maar ik laat bewust rusten hier wat de overeenkomsten of verschillen dan wel zijn. Want die zijn in dit verband niet belangrijk.

Belangrijk is dat je een hoogtepunt hebt ervaren in de moskee van het gebed van de gelovigen in hun eenheid. En de Imam was blij verrast dat je hem vertelde dat je hier zeer door geraakt was en dat je dit het hoogtepunt leek van de bijeenkomst hier. Uiteraard is het goed dat je de vergelijking met de Katholieken en de  Hindu’s niet hebt gemaakt want dat had deze orthodoxe imam niet kunnen beamen. Wel kon je met een gerust hart uiten, dat het een hoogtepunt was van devotie en eerbied voor Allah en dat daar op dat moment allen gelijk waren zonder onderscheid des persoons en zo allen kinderen van Allah. Dat kon de imam alleen maar beamen.

Er is nog veel meer gebeurd en gezien en ervaren door jou wat je nu hier vanwege de lengte van de blog maar laat rusten. Dat is goed, maar één ding wil Ik er nog uithalen.

De poort met Oosterse tegels die symbolisch verwijst naar Mekka, zoals alle moskeeën in de wereld en de toelichting van de imam hierop toen jullie hem spraken nadien.

Deze poort draagt enorm bij aan de kracht en de energetische werking van de moskee op de gelovigen. Het heeft een grote impact, door de beeldvorming maar ook door de symboliek, maar ook letterlijk doordat de poort zegt: jullie zijn niet alleen hier in deze moskee. Jullie zijn met velen. Jullie zijn verbonden met alle andere moslims over de hele wereld. En in die zin lijkt het op de Katholieken die verenigd zijn in één wereldkerk onder de Paus. Eén godsdienst over de hele wereld. En de impact daarvan is groot.

Daarnaast benadrukte de imam dat men wel gericht is op Mekka en de Zwarte steen niet als bijgeloof maar dat deze beiden verwijzen naar Allah alleen. En zo hoort het.

Jouw nichtje en jij zijn gezegend.

Wees jullie allen gezegend

Nr. 536

Frenkie bezoekt een moskee (deel 1, vanwege de lengte van de blog is deze in twee delen uitgebracht)

Een nichtje van mij heeft  vanuit haar school goede contacten met de Imam van de moskee aan de Wagenstraat in Den Haag. Wij waren welkom voor een gebedsdienst.

De moskee zit in een voormalige synagoge, die werd gebruikt door de Joodse gemeenschap in Den Haag. Tot 1975 werd deze nog gebruikt als synagoge maar omdat de gemeenschap door de oorlog was gedecimeerd, moest men hem sluiten. In 1981 werd het in gebruik genomen als moskee door de Turkse gemeenschap.

We worden bij aankomst gelijk verwelkomd door gelovigen die niet wisten dat wij zouden komen, de Imam is er nog niet. Men biedt ons thee of water aan. Alles is zo gemoedelijk en gastvrij, we voelen ons welkom en worden door iedereen vriendelijk begroet ook al zijn we duidelijk twee vreemde eenden in de bijt. Ook de Imam verwelkomt ons fijn en mijn nichtje mag naast mij zitten in de moskee, hoewel het verblijf voor vrouwen boven is. Zo kunt u alles zien, zei de imam. Dat was erg fijn voor haar.

We komen binnen en ik word gelijk geraakt door de ongelooflijke stilte en kracht die daar heerst. Ik weet dat dat komt omdat er al sinds 1842 wordt gebeden. De stilte, de rust, de verfijnde energie van devotie, letterlijk voel ik dat hier een poort naar de hemel is. Uit de blogs weet ik dat ook hier een tempel van energie en een transformatiehuis van energie bestaat ten dienste van vele mensen. Het is erg fijn om er te zijn, en ook al weten we niets van de rituelen van de moslims, we zitten rustig op een bank achterin en laten alles tot ons komen. Het is een genade om daar te zitten.

De dienst begint met een aantal Soerahs uit Ali-Imraan,één van de hoofdstukken uit de Qoran, begrijpen wij later van de Imam, die onze vragen beantwoordt na de “dienst”.

Verder leest de imam ook wat verzen voor en die zocht ik later op in mijn Nederlandstalige Koran, en luidt: “Slechts in Uw hand is het goede. En Gij hebt macht over alle dingen. “ (Eind vers 27).

Het zingen van de Soerahs in die typerende Arabische klankkleur vind ik persoonlijk overweldigend. Het voelt zo oer, oeroud, eeuwig bijna, zo magisch, zo ontspannend en wat ik het meest ervoer was een alles bedwelmende energie die tot mij kwam en zei:  “er is maar één God en dat is Allah. Slechts één God, niets anders, de rest is bijgeloof, is secundair, doet er niet toe. Richt je alleen tot God, er is niets anders te wensen, te voelen, te ervaren”. Ik werd er helemaal door gegrepen. Vooral ook omdat het een mooie mannenstem was en de prachtige sfeer in dit eeuwenoude gebedshuis, de devotie, de stilte van de aanwezige mensen, dit alles maakte dat ik op een bepaald moment dacht:

 “Ik zou een moslim kunnen zijn”

Nu het eerste deel van het antwoord van Mijn God

Wil U hier op ingaan, alstublieft?

Dat doe Ik graag. Nu is het er van gekomen, na de bezoeken aan Protestantse diensten en een Hindoestaanse tempel.

Jullie voelden je welkom, ook al waren jullie duidelijk vreemd. Jullie hebben de gastvrijheid ervaren van de “oostelijke” wereld, in dit geval de Turkse, en die is waarachtig, oprecht, en wordt volledig geuit. Dit wil men en dit kan men. Prachtige eigenschap van deze volkeren. En weet dat men nooit, nooit, nooit de innerlijke beschaving zou kunnen vergeten om hier niet naar te handelen.

Dit Gebedshuis is inderdaad al langer dan de moskee in functie als plek van devotie toen het nog synagoge was. En de geestelijke tempel is sindsdien alleen maar groter geworden, want de devotie, de liefde voor JHWH/God, de deemoed, het opzij zetten van het ego, het bidden, de bereidheid om alles los te laten en zich te richten op God/JHWH/Allah zijn gewoon doorgegaan. Van synagoge naar moskee. Is dat oecumenisch of wat? God doet immers niet aan godsdienst. Dit heb jij gevoeld en ervaren, mijn zoon, en het is naar waarheid nog steeds een huis van God en een poort tot de hemel. Hoe zou men als men ontvankelijk is dit niet kunnen voelen? Men wordt automatisch meegenomen in de geestelijke energie van de hemel.

Het zingen van de Soerah’s raakte jou en zo heb je een energie van eeuwen en een kracht en impact van 1500 jaar devotie en overgave binnen de islam kunnen ervaren. Natuurlijk werd je er gelijk en volledig door geraakt. Doe dit vaker mijn zoon want de kracht van de gezongen Soerah’s en de genezende werking hiervan op jouw lichaam en geest zijn beschikbaar.

Maar ook voor de moskeeën geldt, lege moskeeën en volle winkelstraten. Wat een verspilling van de genade van God en de geestelijke wereld beschikbaar voor de mensen en genegeerd door de mensen, behalve door degenen die er komen. En weet dat ook deze energieën verder gaan dan de  moskee zelf. De wijk eromheen, de stad Den Haag, zelfs een hele regio varen wel bij de verspreiding van deze genade van Allah/God voor de mensen.

Wees jullie allen gezegend

Nr. 535

De belofte van God aan de mens

Mijn God, zou U iets willen zeggen over wat U vindt van ons, niet speciaal van mij, maar hoe kijkt de Mijn God van ieder mens nu aan tegen Diens mens en Diens werk voor die mens?

Daar ga Ik graag op in.

De Mijn God van ieder mens zit er ongeveer hetzelfde in. Dus Ik vertel gewoon Mijn perceptie en dat komt dan aardig overeen met de Anderen.

Ik ben allereerst gefocust op jouw overleving. En dat betekent dat ik het proces begeleid vanaf de geboorte van jouw geestelijk lichaam en vervolgens, niet andersom, het ontstaan van jouw foetus. Maar dat is in principe een makkie. Want de regel is dat ieder mens op aarde, hoe onontwikkeld ook, met zijn geestelijk lichaam “achter” zich, verzekerd is van een voortbestaan na de fysieke dood van het lichaam. Dit geschiedt ook bij de afdrijving van een foetus van nog geen week, bijvoorbeeld bij abortus. In die zin is het een moord, maar We laten dit onderwerp hier rusten.

Eigenlijk is de rest van het menselijk leven een eindeloze reeks van ervaringen, keuzes, lotgevallen en geluk of pech. In alle gevallen is de mens dus verzekerd van overleving. En dat is het hele doel. God wil, dat de voormalige aap, het evolutionaire wezen dat anders sterft op aarde, gered wordt voor de eeuwigheid, mede door een “inwonende” Godsvonk en aldus een plek krijgt in Gods dreven.

Ik, als jouw Mijn God, houdt van je. Ik koester jouw keuzes ten goede, bereid me voor op jouw keuzes ten kwade, wil graag dat je gelukkig  bent, maar raak niet van het padje als je ongelukkig bent. Ook al bezie Ik alles met mededogen en doe natuurlijk alles ter ondersteuning vanuit wat Ik kan en wil. Het liefst werk ik mee aan een uitgebreide reeks van levenservaringen van uiteenlopend kaliber, zodat jij met een flinke dosis ervaring in de geestelijke wereld arriveert. Fijn als je een gelukkig leven hebt geleid maar nog fijner als je een leven hebt geleid rijk aan ervaringen en inzichten. Dat is Mij liever. Dus Ik ben er niet perse op uit om jou gelukkig te zien.  Wel weerbaar, of flexibel of  open van geest. Geluk is mooi meegenomen. Maar Ik heb liever dat je gruwelijk jouw hoofd stoot en met die ervaring grote inzichten opdoet dan dat je een kalm en gezapig leventje leidt zonder zorgen. Dat levert niet veel  op, wel iets maar niet veel.

Maar dan ongeluk, of pech, of leed, of verdriet of pijn of ziekte, oh wat brengen die de mens veel. Meer dan gezondheid, geluk of tevredenheid. Ook al brengen die positieve ervaringen ook heel veel. Maar Ik weet ook, dat een mens ten  gronde kan gaan aan ziekte, leed, verdriet en dus aan moedeloosheid. En dat is nu ook weer niet de bedoeling. Dus Ik red je als het te erg wordt, ik verzacht het leed, als het je ondraaglijk wordt. Ik til je op als je ten onder lijkt te gaan aan het moeras op aarde. Ik geef je inzichten als je vast lijkt te lopen in oude groeven, verkeerde patronen of uitzichtloze verslavingen.

Maar vooral, Mijn dierbare zoon, houd Ik van je. Ik koester je. Ik vergeef je duizendmaal. Ik vergeef jouw nonchalance, jouw argeloosheid, jouw liefdeloosheid, jouw egoïsme, jouw genotzucht. Ik vergeef je jouw vervuilen van jouw eigen nest, arme Moeder Natuur. Ik vergeef je duizendmaal. En ik bezie je leven met de liefde van een moeder voor haar kleine meid, met de liefde van een vader voor zijn zoontje, met de liefde van een ouder voor ALLE tekortkomingen van het kind.

In liefde maak Ik jouw geboorte mee, in liefde jouw opgroeien, in liefde jouw volwassen leven en in liefde bezie ik jouw oude dag. En als de dag daar is dat jouw oude lichaam het opgeeft, en jouw geestelijk lichaam arriveert in de geestelijke wereld, verwelkom Ik het met alle liefde die God in zich heeft, hoe schamel de staat van dat geestelijke lichaam ook is. Want God heelt alle wonden, God verzorgt alle pijn, God koestert alle verdriet en God wist uiteindelijk alle leed van Diens mens uit.

En daarna komt de schone lange weg naar de hereniging tussen de Mijn God en Diens mens. Dat kan in korte tijd geschieden maar ook vele  duizenden jaren vergen. God heeft de tijd. Elke Mijn God neemt dus de tijd. Schone toekomst, prachtige belofte, dierbare door Ons gekoesterde toekomst: een voormalige aap met een kort aards leven helpen zich te ontwikkelen tot een geestelijk eeuwig levend mens met uiteindelijk de schoonheid van een engel, maar de vrije wil van God.  

Wees jullie allen gezegend  

Nr. 534