Mijn God, er stond in mijn krant enige weken geleden zo’n prachtig artikel* van Awee Prins. Hij beschrijft hoe mensen met psychiatrische problemen zeker in Nederland, heel erg gesuggereerd worden dat ze beter kunnen worden, terwijl ze vaak hun hele leven aan het overleven zijn, en eigenlijk aan het lijden. De maakbare mens lijkt het wel, en de maakbare samenleving, terwijl het bij veel mensen nooit meer goed komt. Zou U hier op in willen gaan?
Eigenlijk komt het altijd goed, maar vaak niet meer op aarde.
De mens die zijn
ouders heeft zien afvoeren in een concentratiekamp van de nazi’s, de vrouw die
meerdere keren verkracht is door een groep mannen, het jongetje dat misbruikt
is door degene die hij vertrouwde, de moeder die haar kind verliest aan kanker,
de chronisch depressieve jongen, de vrouw die na een psychose de draad van het
leven aan het oppakken is, al deze mensen kunnen weer beter worden als voldaan
is aan heel wat bijzondere karaktertrekken en omstandigheden. Maar meestal komt
het nooit meer goed, en gaan ze door met
hun leven met de moed der wanhoop.
Een broos mens, zoals
Awee Prins zegt, een broos leven, een broze toekomst.
En zo is het. Al die mensen die bovengenoemd lot niet hebben ondergaan, die kunnen zoveel roepen als ze willen, zelfs als ze deskundig zijn, maar ze weten niet wat ze zeggen.
Een leven lang van broosheid, een leven lang van worsteling.
En pas als zij in de
geestelijke wereld terecht zijn gekomen, zorgt God er op het juiste moment voor
dat ze echt beter worden. We hebben zo Onze inzichten en Onze technieken in de
geestelijke wereld. Maar echt niet eerder ondergaan deze broze mensen
fundamentele genezing. Dat hun ellendig
lot ook veel brengt, en een grote zegen zal blijken te zijn voor de rest van
hun geestelijke leven in de eeuwigheid, is onderwerp van andere blogs, daar
gaan We nu niet op in.
Awee Prins met zijn
prachtig en liefdevol inzicht is gezegend.
Wees jullie allen
gezegend.
*Trouw, een
Nederlandse krant, 19 januari 2019
Nr. 445
