Mijn vader had een lang uur zitten zwijgen bij mijn bed.
Toen hij zijn hoed had opgezet
zei ik, nou, dit gesprek
is makkelijk te resumeren.
Nee, zei hij, nee toch niet,
je moet het maar eens proberen.
Judith
Herzberg (gedicht nr. 4501)
Denkt
U, goede God, dat U hier op in wilt gaan?
Dat wil Ik.
Ik zit bij jou en
zwijg.
En dikwijls reageer
je niet of luister je niet naar Mijn stilte en aanwezigheid.En heel dikwijls spreek je niet tegen Mij.
En dan resumeer je dat je alleen bent geweest, en dat er niets gebeurd is.
En nu zeg Ik tegen
jou, goed en dierbaar en onwetend kind van Mij:
Wat er gebeurt tussen
ons, kun jij niet resumeren. Je zou het kunnen proberen.
Maar het is te groots, teveel, te belangrijk, te geestelijk dat je er ook maar iets van kunt bevatten.
Ik ben hier. En Ik
koester jou. En Ik houd van je. Ik houd je in Mijn hand. Ik koester jouw hart
in Mijn hart. Je bevindt je in Mijn boezem.
En alles is groots,
en geestelijk en liefderijk en imposant en eeuwig wat er tussen ons gebeurt. En jij mens bent een levend wonder van creatie en evolutie en van schoonheid en van mogelijkheden.
Jij en jouw medemensen
beseffen het niet.
De mens kan het niet
resumeren.Het is te groots wat de Vader-Moeder God doet.
Het is te ingrijpend, zeker als Wij aan jullie ziekbed zitten.
Judith Herzberg is gezegend.
Wees jullie allen
gezegend
Nr. 483
