Eenzaamheid kan leiden tot zuivering

Mijn vriendin Merel heeft ook een lijntje naar boven en hoorde op een goede dag, toen ze aan het mijmeren was over haar leven en haar vele alleen zijn: “Eenzaamheid kan leiden tot zuivering”. Zou U hier op in willen gaan?

 Dat doe Ik graag.

Zij is veel alleen geweest in die periode en dat kan zwaar vallen, want de mens is niet gemaakt om alleen te zijn. Maar haar Mijn god fluisterde haar deze zin in en dat was een grote troost voor haar.

Want hoe kan de mens tot zichzelf, tot zijn hart, tot God komen als er de hele dag  drukte en mensen en geluiden buiten afleiden van de werking van het innerlijk?

Hoe kan het geluid van de stilte, de zachte wenken van het innerlijk, de verinnerlijkte stem van God anders dan in eenzaamheid worden waargenomen?

Heb jij mij voor de eerste keer niet evenzeer pas gehoord op een groot  moment van verlatenheid?

De mens kan God vinden in de ander, maar echt de subtiele communicatie met God alleen goed volbrengen in zijn alleen zijn. Dit contact met God is een van de aspecten van zuivering. De andere aspecten zijn onderwerp voor een andere blog.

Merel is gezegend.

 

Wees jullie allen gezegend

Nr. 490

God, die komt uitrusten bij de mens (W.H. Auden)

 Ik las een gedicht van W.H. Auden, “Bij Schrafft”’en dit deel viel mij op:

Een vormeloos soort vrouw

Van onbestemde leeftijd die op
...onze furieuze planeet haar
...dagschotel laat volgen met een kopje
koffie.
...Welke van de zeven hemelen
was verantwoordelijk voor haar glimlach?
...Dat een god, welke god ook
Voor wie het
Goed knielen is, haar had bezocht.
In haar tempel had uitgerust.

 

Aan het eind van die blog (zie blog bij label W.H. Auden) zei U;

 

God, die komt uitrusten bij de mens. Dit is een aparte blog waard, Mijn zoon

 

U heeft toen gereageerd op dit gedicht van Auden, zou U nu hier op in willen gaan?

 

Dat doe Ik graag. Ingaan op de zin “God die komt uitrusten bij de mens”.

 

God werkt aan de evolutie van planeten, planten- diersoorten en dan van het intelligente wezen,  de mens,  die de kroon op de schepping wordt. Een wezen dat eindelijk bewust en vol overgave gaat knielen voor God en dan erkent wat God heeft volbracht.

 

God die zoveel jaren wacht op dit moment, en arbeidt, en probeert,  en geeft,  en hoopt,  en wenkt,  en schenkt en liefheeft en zoekt naar de mens.

 

En dan is daar die mens, hoe nietig en onooglijk ook, die knielt voor God en zich richt op God en God erkent en dan pas in waarheid leeft op dat mooie en schaarse moment.

 

En dan bezoekt God deze mens.

En God kan dan op een bepaalde manier uitrusten in het heiligdom van de mens.

En God krijgt erkenning van Diens werk en weet dat het is volbracht en dat is dus samen met de mens. Alles is zo volbracht, alles waar naar gestreefd is, is bereikt. Even is daar dan het Koninkrijk Gods op aarde. Even is daar de schepping tot haar wasdom gekomen. Even kan God rusten en genieten. Inderdaad in de tempel van de mens, door de mens gebouwd, door de mens bereikt, door de mens gewenst, en door God bezocht.

Daar kan God rusten.

 

Wees jullie allen gezegend

Nr. 489