Vandaag is het elf jaar geleden dat ik de stem van God hoorde. En als deze elf jaar me één ding hebben gebracht dan is het nederigheid.
Om
mens te zijn en te beseffen dat jouw lot in Gods handen ligt.
Om
mens te zijn en te beseffen dat jij een god mag zijn in jouw leven als je God
toelaat.
Om
mens te zijn en te beseffen dat je niets bent en niets vermag te bereiken als
je God tegenhoudt.
Om
mens te zijn en te beseffen dat al die zogenaamde onbekende mensen die jou vreemd lijken en anders en onbekend, dat dat
jouw broers en zusters zijn.
Om
mens te zijn en te beseffen dat wij alle kinderen van God zijn, wat we ook doen
en wat we ook geloven.
Om
mens te zijn en niet meer te zoeken buiten jezelf naar steun, om niet meer te
wensen dat een ander jouw gelukkig moet maken.
Om
mens te zijn en te beseffen dat je gedragen bent in liefde, gezien wordt in
jouw falen, geaccepteerd wordt om wie je bent , niet om wat je doet of gelooft
of wenst.
Om
mens te zijn en te weten dat de eeuwigheid op jou wacht, hoe onvolkomen of
ongelukkig of klein jouw leven ook was.
Om
mens te zijn en te weten dat God van jou houdt, hoe dan ook, hoe dan ook, hoe
dan ook.
Mijn
Goede God, ik dank U , ik dank U , ik dank U.
Vandaag is het jouw dag, mijn zoon, Ik laat het hierbij.
Wees jullie allen gezegend
