Het is wel mooi om er over te praten, niet omdat het nodig is, want dat geestelijk leven leidt toch wel zijn (haar? ) leven, maar het is fijn om zo een en ander te overpeinzen, dingen op een rij te zetten, je af te vragen, hoe zit het nu eigenlijk, voor zover dat lukt is dit mijn poging.
Ik ben een tijdje bezig geweest met verlichting, maar kwam er toch al snel achter dat het ook maar een woord was, dat iedereen anders invulde èn dacht ik soms misbruikte. Het heeft me nooit echt aangesproken, gewoon omdat ik nog te gehecht was aan mijn persoonlijk leven, mijn gevoelens, mijn denkwereld, mijn lichaam. En daardoor kwam een overweldigend besef en een behoorlijke rust over me. Misschien is het niet voor mij weggelegd, misschien wil ik het niet, misschien is het maar een woord, dat iedereen misbruikt. En hierdoor kwam er ruimte voor een mooie geestelijke ervaring die ik sindsdien erg heb gekoesterd, en steeds opnieuw weer meemaakte: ik houd van dit leven, ik houd van mijn lichaam, ik houd van het persoonlijke, ik houd van de variatie in gevoelens, de afwisseling, de tegenstellingen, ik houd ervan dat het leven verrassend is en bepaald niet saai. Ik wil er helemaal niet vanaf, ik zit er midden in en het bevredigt me zeer, ook al weet ik dat er meer is . En ik vind het uitzonderlijk fijn er helemaal in op te gaan, ongeacht de consequenties. En dat betekent dus niet dat ik niet alleen met mijn hoofd in de wolken loop, maar ook met mijn voeten in de modder sta. Alles hoort erbij. Toch is wat ik nu beschrijf een lange worsteling geweest van heel veel jaren voordat ik ja kon zeggen tegen alles, en nog schrik ik wel eens van de heftigheid, zeker van negatieve ervaringen en emoties. Maar toch: dat doe ik zoveel als mogelijk, Ja zeggen tegen alles.
Een ander belangrijk inzicht deed zich aan mij voor wat betreft de materie, de aarde, het lichamelijke. Veel godsdiensten doen over het lichaam nogal negatief en veroordelend, laat staan de seks. Veel new agers doen heel minachtend over de materie en geld alsof het minderwaardig is ten opzichte van de geest. Maar wat heb ik altijd van de materie gehouden: mooie dingen, een schilderij, een plant, een kaars, zonlicht door een glas en loodraam, ga maar door. De heerlijke constante fijne betrouwbare materie die er altijd voor je is hoe je je ook voelt. De materie gaat rustig door met er te zijn. Verrukkelijk, en eigenlijk hoort daar geld ook bij, handig, makkelijk, waarom zou geld vies zijn, zoiets.
En dan God. Ik heb mijn hele leven gezocht dichter bij God te zijn, en me dikwijls vergist in methoden, stromingen, goeroes of boeken. Maar ik kan ook zeggen: ik ben er in gedoken, heb er uitgehaald wat me goed leek en ben verder gegaan. Ik heb in dat proces nooit getwijfeld aan God, hoogstens aan Diens dienaren op aarde. De goede God, altijd heb ik Diens aanwezigheid mogen voelen op cruciaal mooie en cruciaal moeilijke momenten, en sinds een jaar of twaalf hoor ik ook Diens stem. Ik zoek niet meer, ik hoef ook niet meer te lezen over andermans inzichten en goeroes op YouTube te volgen. Het zal wel, maar niet voor mij. Ik heb gevonden.
En dat wil niet zeggen dat ik weet hoe het zit, maar ik ben thuis gekomen in Mezelf. Ik voel me gezien, bevestigd, bemind, ben gerust, en vanuit dat contact heb ik geleerd, ik kan beter zeggen afgeleerd om nog te oordelen. Geen oordeel meer, maar begrip, geen verwijdering van andere meer maar de ervaring van respect en acceptatie van de grote variatie van mensen, meningen, ervaringen. Totale acceptatie en rust hierin, de ander mag zijn hoe die is, en ik mag zijn hoe ik ben en als een ander dat oordeelt, weet ik dat zij een probleem hebben niet ik. Als ik oordeel heb ik een probleem en niet zij. Rust en ruimte en vertrouwen. En daarin ook meer liefde dan voorheen voor mezelf, voor de ander, voor het leven, voor moeilijkheden, voor de negatieve kant, kortom ook hierin rust en ja zeggen.
En in dit alles en alles wat ik ervaar vergelijk ik me niet met anderen, want ik weet toch niet precies hoe het zit, en ik kijk een ander niet in zijn hart, zijn innerlijk, zijn geheimenissen, maar ik vergelijk me alleen met mezelf vroeger. Meer rust, meer ruimte, meer liefde, meer acceptatie, meer God en God dichter bij, namelijk gewoon in mijn innerlijk en het alller aller allermooiste is dat als ik liefdevol ben naar het leven, naar de ander, naar mezelf ik ook God meer nabij voel.
Wilt U hier iets over zeggen?
Het is goed zo.
Mijn zegeningen voor jullie allen
Nr. 563
