Een paar weken geleden maakte ik iets schokkends mee en besef nu achteraf dat het een nieuw besef en een nieuw begin is geweest. Dat wilde ik graag delen.
Ik had de vorige dag al gemerkt, dat ik de stem van Mijn God
minder goed hoorde, net of Het op de achtergrond tegen me sprak. Ik maakte me
natuurlijk wel zorgen en zei tegen God “er is toch niets aan de hand, ik hoor U
minder goed, net of er een zwaar gordijn tussen U en mij hangt?”
“Wees gerust” kreeg ik te horen, nou dan weet ik het wel. Ik
heb weer eens geen goed inzicht of ben
ergens bang voor of zie het niet helder, dat werk. Maar nu was ik terecht ongerust.
De volgende ochtend werd ik om 4 uur wakker en zei wat tegen God en hoorde niets. Totale stilte,
oorverdovende stilte, wat ik ook zei of vroeg. Ik hoorde totaal niets. Ik
schrok wel enigszins en er ging natuurlijk van alles door me heen: “Ik moet dan
stoppen met de blogs of heb ik iets fout gedaan, heb ik God beledigd, of had ik
iets moeten doen of juist iets moeten nalaten?”
Maar ik ging mijn geweten na en bevond dat ik onschuldig
was, er was niets gepasseerd de afgelopen weken waardoor ik God kwijt geraakt had
kunnen zijn. Maar ik hoorde nog steeds totaal niets. En één gewaarwording was wel heel sterk namelijk hoe intens stil mijn innerlijk was, totaal stil, bijna prettig. Maar het prettige zat hem er vooral in, dat ik voor mezelf het overtuigende bewijs had dat niet ik het was al die jaren die tegen me sprak. Of dat er sprake was van mijn innerlijke stem, of de stem van mijn geweten. Of dat er sprake was geweest al die jaren van een innerlijke dialoog en dat ik alles gewoon had verzonnen.
Want hoe ik ook mijn best deed, wat ik ook vroeg, riep, zei,
opperde, steeds was daar die oorverdovende stilte, ik hoorde niets en voelde me
ineens zo blij, dat ik nu echt voor mezelf het overtuigende bewijs had dat ik dit
alles van de afgelopen 6 ½ jaar niet verzonnen had. Oorverdovende stilte, wat
ik ook probeerde, alles was éénrichtingsverkeer en van de andere kant kwam
niets. Nou ja, ik was natuurlijk toch wel ongerust. En het voelde ook heel
eenzaam. Heel eenzaam ineens.
Zo’n vijf zeer lange uren later, ik denk dat het rond 9 uur
in de ochtend was, op mijn hernieuwde poging “Mijn God, bent U daar?” hoorde ik
Wees gerust, Mijn
zoon, Ik ben hier.
Wees gezegend om jouw
houding deze uren, je bent glansrijk geslaagd voor deze proef. Je bent rustig
gebleven, je hebt jezelf geen verwijten gemaakt. Je hebt alle opties hoe verder
te gaan zonder Mijn Stem overwogen en alle opties geaccepteerd. Je had
vertrouwen, zei tegen Mij “Uw wil geschiedde”, en dat is de enige reactie op het voor jou hoogste geestelijke
niveau, daarom ben je geslaagd voor deze test.
En weet, Mijn zoon,
dat met alle geestelijke inspanningen, die je de laatste tijd verricht, en waar
Ik verder hier niet op in ga, er een nieuwe fase aanbreekt in Onze
samenwerking. Houd stand in jouw streven, houd moed, wees vol vertrouwen en
wees gezegend.
Wees jullie allen
gezegend
Ps Frenkie: sindsdien hoor ik Mijn God beter, en er zijn
dingen gezegd, die mij een nog groter vertrouwen gegeven hebben dat ik niet
meer moet twijfelen, dat ik gewoon door moet gaan met de blogs, en dat ik
gerust kan zijn.
Nr. 413
