Ik bezoek een Hindoestaanse tempel in Den Haag. Ik ga samen met een familielid van me die vanuit haar werk mensen kent die daar komen. De tempel wordt in stand gehouden door de stichting Shiram Mandir die overal in Nederland ‘voorziet in de behoefte van de hindoestaanse gemeenschap door op wekelijkse basis kerkdiensten te houden”.
Zie ook http://shrirammandir.nl/
De
tempel ligt in de Haagse Schilderswijk en is gehuisvest volgens mij in een
voormalig schooltje en van binnen uitgebroken, zodanig dat ik blij verrast was
bij binnenkomst een enorme ruimte te zien met veel Hindoegoden, teksten,
versieringen, gouden koepeltjes, altaren. Kortom het was een heerlijk geheel
van inspiratie en sfeer en bijzondere energie. We deden bij onze binnenkomst
onze schoenen uit, en werden hartelijk verwelkomd door mensen uit de
Hindoestaanse gemeenschap, wij vielen echt wel op als oude Nederlanders lang en
wit en blond enzo. Ik voelde me vrij snel thuis ook al wist ik echt niet veel
van alle symbolen en beelden. En de Mandir, de voorganger dus, zei heel wat
maar dat was in het hindi dus dat verstonden wij niet. Waar ga ik dan op af,
hoe komt het bij mij over, wat vind ik indrukwekkend of vreemd? Nou dat ga ik
dan maar proberen te beschrijven.
·
Ik voel hoe ik ondergedompeld wordt in een
eeuwenoude traditie van devotie en fijne energie. Ergens wordt gezongen, we
hebben de Nederlandse vertaling op een briefje ” Kom bij mij, M’n kind“ schijnt
Brahman tegen ons te zeggen. Nou heerlijk, natuurlijk, dat voelt heel welkom. Ik
denk natuurlijk dat Brahman het zelfde is als Allah, God of Jahweh. Er wordt veel
en mooi gezongen en mede hierdoor voel ik hoe ik steeds meer open ga staan voor
de mooie oude Hindoestaanse waarden van
het geloof. Ik voel ontzag, respect voor de goddelijke wereld, oprecht geloof
en overgave. Ik voel ook de steun vanuit de geestelijke wereld alsof wij
ondergedompeld worden in genade en liefde zodat we er in de buiten wereld weer
tegen kunnen.
·
Gedurende
de hele dienst worden er op allerlei
altaren rituelen uitgevoerd, gebeden , gebogen, bloemen en eten geofferd en ik
weet de namen niet van al die goden, maar zie wel ergens Krishna, Ganesh,
Shiva, Vishnu en Durga. Wat mij betreft
zijn het alle aspecten van Brahman, die hier een eigen macht en kracht en
aanzien hebben. Maar het zijn eigenlijk echt Hindoestaanse Goden zonder meer. Naast
de mandir loopt er de hele bijeenkomst een ouder echtpaar rituelen uit te
voeren. Het voelt heel devotioneel en warm en respectvol aan. Ik denk dat dat
de oudere notabelen van de gemeenschap zijn, misschien de bejaarde ex-mandir en
zijn vrouw. Later hoor ik dat deze rol steeds door een ander ouder echtpaar
wordt uitgevoerd, en dat dit de schoonmaker van mijn familielid op haar school
en zijn echtgenote zijn. Ik vind dat echt heel bijzonder. Hoewel de mandir een
man is zie ik allerlei vrouwen rituelen uitvoeren, sowieso heb ik de indruk dat
het vrouwelijke aspect goed de ruimte krijgt in deze tempel, zoals Durga, een belangrijke godin.
·
Bijna
aan het eind van de dienst krijgen allen met kleurstof een stip geschilderd op
hun voorhoofd (een bindi op de plek van het voorhoofd chakra begreep ik). Het
ontroert me erg, als Katholiek ervaar ik het als een soort communie, iets
heiligs en dat wij als buitenstaander ook zo’n stip op het voorhoofd krijgen voelt als heel welkom en open, zo in de trant
van “we zijn allen kinderen van Brahman”.
Ik voel me nog de hele week opgetild en
gezegend, ik heb duidelijk iets van energie meegekregen om de boze buitenwereld
het hoofd te bieden.
Mijn
God, zou U hier iets over willen zeggen?
Mijn zoon, dat zal Ik
doen, in een volgende blog.
Wees jullie allen
gezegend
Nr. 456
