Ik merk, dat mensen zichzelf nogal streng behandelen. Bijna liefdeloos. Waarom is het zo moeilijk voor een mens liefde te schenken aan zichzelf? En zich te verzoenen met eigen onvolmaaktheid?
Omdat mensen meer van kinderen dan van
volwassenen houden. Mensen houden van jong en naïef en hulpeloos en kwetsbaar,
en dat zijn kinderen en jonge dieren. Dat roept ouderlijke gevoelens bij ze op.
Maar de houding tegenover volwassenen is het tegenovergestelde, want ze ontkennen het kind in de volwassene. En Ik chargeer even voor de duidelijkheid. Volwassenen
moeten het zelf maar redden, hebben niemand nodig, moeten alles maar kunnen. En
dan maakt de liefde plaats voor eisen en plichten en verantwoordelijkheden en
moeten. En vooral niet teveel begrip en empathie, eerder oordeel en afwijzing. Maar
naar de anderen toe komt nog wel wat fatsoen, beschaving, omgangsregels en
bereidheid beleefd te zijn. Dus dan wordt de eisende houding wat verzacht, dan
wordt het al wat begripvoller en liefdevoller.
Maar kijken naar zichzelf van binnen! Een
grote houding van eisen, wensen, plichten, wetten, regels, moeten en hoe het
zou moeten zijn.
Dat is natuurlijk niet vol te houden. Dus
vervolgens moet men zich op moeilijke momenten troosten, en niet altijd op
gezonde wijze, waarvan verslavingen een voorbeeld zijn. En vervolgens wordt men
nog liefdelozer en veroordelender naar zichzelf, omdat verslavingen ook niet
fijn zijn.
Hoe komt men uit die vicieuze cirkel?
Heel eenvoudig: adopteer jezelf, accepteer
het kind in je, wees bereid alles van binnen te accepteren zonder oordeel. Zeg
ja tegen alle gevoelens en gedachten en instincten en neigingen en verlangens
en begeerten. En daar ja tegen zeggen betekent niet daar als een braaf hondje
achter aan lopen en alles uiten en ernaar handelen. Er is een verschil tussen
wat je denkt en voelt aan de ene kant en wat je doet aan de andere kant.
Ja zeggen tegen jouw innerlijk is ja zeggen
tegen alles van binnen, betekent liefdevol accepteren, dat je een mens bent,
onvolmaakt, dat je er mag zijn, dat alles goed is, dan mag alles gezien worden,
alles gevoeld, en alles gedacht. Zonder oordeel.
Dan valt er licht op het innerlijk. Dan
wordt het mogelijk om liefde te geven aan jezelf, hoe dan ook. Zoals een moeder
haar kind koestert, hoe dan ook.
En veranderingen en verbeteringen en
bijschaven en afleren en aanleren en een beter mens worden zijn echt hoofdstuk twee.
Hoofdstuk een is jezelf liefdevol zien, jezelf
liefdevol accepteren, erkennen, dat je er mag zijn. En weten dat niemand het
recht heeft jou te beoordelen en te veroordelen. Niemand. Want zelfs God doet
dat niet. En God wil graag, dat jullie dat ook niet doen. Niet de ander
veroordelen, en niet jezelf.
Wees jullie allen gezegend
Nr. 174
Nr. 174
