Ik las een interview met een remonstrantse theologe en schrijfster*. Ze vertelde, terwijl ze in een moeilijke periode van haar leven zat, en even verbleef in een klooster: “Ik voelde mij zo eenzaam, zó gevangen in mijn somberte, dat ik ineens onbedaarlijk moest huilen. Toen heb ik, heel nederig, aan God gevraagd om mensen op mijn pad te zetten; mensen die mij verder konden helpen. Op dat moment hoorde ik God letterlijk zeggen: “Dan moet je wel eerst zelf die weg opgaan!”.
“…………….Ik heb God gehoord. En er is, sindsdien, heel veel moois mijn kant opgekomen”!
Zou U hier op in willen gaan?
Barbara Veenman heeft
God gehoord. En zo is het. Haar Godsvonk beloofde en vermaande haar. Wilde ze mensen
op haar pad, dan moest ze wel eerst dat pad opgaan, en niet thuis gaan zitten
wachten.
Mensen in nood
wachten en komen spoedig in een slachtofferstand. Wat doet de wereld hen aan?
Waarom zij? En ze willen eigenlijk gevonden worden, dat een ander alles oplost,
liefst God en liefst snel.Maar God heeft al eerder laten zeggen op aarde:
“Vraagt en u zal worden gegeven. Klopt en u zal worden opengedaan”
Maar dat is eigenlijk
niet genoeg.
Vervolgens moeten de
mensen op pad gaan, gaan zoeken, zich openstellen, een andere richting inslaan,
uit hun oude wereldje van ellende stappen. En dan reikt God alles aan. want het
is oneindig makkelijker voor God de juiste personen, boeken, ervaringen op
iemands pad te brengen, als iemand dat pad gaat, wel op weg is.Dus het advies is: ga op weg, neem een stap in de goede richting.
En met elke stap van de mens doet God tien stappen naar de mens.
Want de mens wordt juist in zijn moeilijke momenten gedragen in liefde.
Barbara Veenman is gezegend om haar openheid en nederigheid.
Wees jullie allen gezegend
* Barbara M. Veenman, Remonstrantse
theologe, interview Trouw 30 mei 2015
Nr. 290
