Anton Verweij
Mijn God, zou u deze tweet willen toelichten ?
Dit is inderdaad het diepste probleem van de mens, maar ook het meest zichtbare, zeker in Onze ogen: het zelf denkt op de troon van het innerlijk te zitten. En dit gaat in veel gevallen gepaard met een mengeling van waanideeën, drogredenen, angsten, zorgen, verbeelding en illusie.
Want het zelf zit nooit op de troon.
De Godsvonk, de godheid, de Atman, jullie “Mijn God”, God zit op die troon. En alles wat geschiedt doet God, door het zelf heen, volgens Gods wetten , volgens Gods plan, volgens Gods inzichten.
Het zelf echter heeft zo’n wanhopige behoefte om te denken, dat het alles onder controle heeft, alles in de hand heeft, alles regelt, alles bepaalt. Hoe groot is daarmee verbonden de angst, want diep van binnen voelt men, dat door die regelzucht heen veel wankelmoedigs, toevalligs, ongelukkigs en willekeurigs gebeurt.
Men is zo onzeker als men altijd zeker wil zijn.
"Diepste probleem van de mens: alles zelf willen en doen en willen kennen en weten. Reiken naar omhoog, graven in de diepte"
Wanneer de mens de gang maakt van onnozelheid naar wijsheid, van beperking naar vrijheid en van controleerzucht naar overgave gaat men automatisch voelen en ervaren, dat dan pas echt zegen en energie van boven en signalen en handreikingen uit de diepte van het wezen aan komen golven.
Maar dan graaft men niet maar ondergaat, dan grijpt men niet, maar krijgt aangereikt.
En dat geldt voor gelovigen, maar eigenlijk ook in grote mate voor ongelovigen, mits zij zich overgeven aan iets anders groots, zoals het leven, de natuur, de liefde, de mensheid, een Ideaal.
God, werkt wel wat makkelijker door alles heen met Diens krachten en machten als God wordt erkend, word geaccepteerd, en als men dus openlijk met God samenwerkt en communiceert.
Bij jullie op je werk verlopen de dingen toch ook wat prettiger, als je samenwerkt met je chef?
Maar uiteindelijk verricht God het werk toch wel, al is het in de stilte.
Wees jullie allen gezegend
Nr. 50
