Zen en gehoorzamen aan God zijn hetzelfde

Ik zat kortgeleden in een klooster en ga naar de dagelijkse ochtend Zen meditatie.
Terwijl ik in de schaars verlichte, historische zuilengalerij loop naar de meditatieruimte, komt in mijn geest het volgende.
Ik bedenk, dat Zen vooral het Zijn  propageert, het hier en nu. En herinner me dan, dat de mens zo vaak worstelt met wat er mag zijn en wat er niet mag zijn. Wat hij fijn vindt, wat hij accepteert, en wat hij niet fijn vindt en waar hij vanaf wil.
En zo zegt hij ja tegen het ene en nee tegen het andere. Hoe kun je dan echt in het hier en nu zijn?

Plotsklaps besef ik, dat ja zeggen tegen alles, stoppen met strijden met wat er wel en wat er niet mag zijn, dat onvoorwaardelijk ja zeggen, alles accepteren, dat dat eigenlijk hetzelfde is als gehoorzamen aan het leven, aan God. Tegen het leven, tegen God zeggen: “U weet het beter, ik accepteer alles, wijst U mij de weg”.

Ik besef, dat gehoorzaamheid aan God eigenlijk hetzelfde is als leven in het hier en nu, als Zen leven.

Zen is eigenlijk overgave aan het leven zelf.
God gehoorzamen is: je overgeven aan het leven zelf.
Als je gelooft, geef je je over aan God.
Als je niet gelooft, geef je je over aan het leven.
Maar het is hetzelfde.
In beide gevallen beland je in het hier en nu.

Ik ga zitten in de ruimte, de gong gaat na enige tijd en de meditatie is begonnen.

Ik val stil en voel me opgenomen in een zachte, liefdevolle sfeer van acceptatie, van Zijn, van Stilte.
Het spreekt voor zich, dat ik een wonderschone meditatie heb, waarvan de stilte en de kracht mij de hele dag bijblijven.
En God zegt mij nadien:

Wees gezegend , Mijn zoon.

Jij bent altijd welkom in Mijn boezem. Jij bent altijd welkom in het Hier en Nu.
Iedereen is altijd welkom in de boezem van God.
Iedereen is altijd welkom in het Hier en Nu.

Wees jullie allen gezegend

Nr. 193

 

Een monnik heeft minder ego

Ik ben een paar dagen in een klooster.
Ik ben steeds erg onder de indruk van de uitstraling van de monniken.
Ze lijken zo weinig ego*  te hebben. Ze lijken zoveel dingen, waar wij burgermensen mee bezig zijn, te hebben opgegeven, is dat zo?

Zij hebben gekozen voor God en veel van de wereld opgegeven.

Zij hebben al veel verzaakt.
Een eigen woning, een partner, een seksleven, kinderen, carrière, status, positie, macht, materie.
Zij zijn nog niet allen vrij, maar veel vrijer dan burgermensen.
Ze hebben vergeleken met burgermensen al veel opgegeven.
Ze verzaken veel.
Ze hebben dus geleerd vaak nee te zeggen tegen het ego, tegen diens wensen en verlangens en fascinaties. En ze helpen elkaar telkens opnieuw voor God te kiezen.

Het gaat dus ook om een duidelijk perspectief, een heldere keuze, een hoofddoel waar al het andere ondergeschikt aan gemaakt wordt.

Dus in principe krijgt het ego weinig kans uit te groeien en is hun persoonlijkheid meer een instrument van God geworden, van het geheel.

EN Ik wil benadrukken, dat hun gebeden voor de wereld en het ontvangen van retraitegasten bijdragen aan een groot geestelijk krediet. Ze sparen voor de eeuwigheid. Ze zetten telkens de ramen open naar God. Zo krijgt hun “Mijn God” veel gelegenheid Zich uit te drukken in de aardse werkelijkheid.

Laat burgermensen niet denken: "oh, dat bereik ik nooit”. Want ieder heeft zijn weg, en elke dag geeft nieuwe kansen om zich af te vragen:

Kies ik voor God of voor Diens tegenstrever, de aap van God?
Kies ik voor het geheel of voor de afscheiding?
Kies ik voor het goede of voor het kwade?
Dus laat jullie vooral inspireren door het voorbeeld van de monniken.

Wees jullie allen gezegend

 * Zie http://watchthegod.blogspot.nl/2013/09/de-persoonlijkheid-en-het-ego.html

Nr. 192

Het overlijden van een kind

Zou U hier iets over willen zeggen?

Het lijkt onnatuurlijk, dat een kind overlijdt en dat de ouders het kind te grave dragen.

Groot verdriet en de grote vraag: waarom?

Echter, het is heel natuurlijk.

Een moedereend verliest soms 11 van haar 12 jongen. Een roofvogelpaar raakt één van de twee jongen kwijt aan droogte en voedselschaarste, terwijl ze maar eens in de vier jaar jongen voortbrengen. Een zebrajong valt ten prooi aan een groep leeuwinnen en dezelfde leeuwinnen hebben meegemaakt dat een nieuw dominant mannetje hun jongen doodt, omdat ze niet van hem zijn.
Maar dit onderwerp gaat niet over het verdriet en het waarom? Niet over toeval en lot. Niet over oorzaak en gevolg. Niet over zingeving en aards lijden.

Dit onderwerp gaat over het leven na de dood van een te jong gestorven kind, zeg Hans, een jongetje van 10 jaar.

Zijn ouders en ouder zusje zitten om zijn bed, terwijl hij bezwijkt aan uitputting door een terminale kanker in zijn bloed. Zijn geest heeft zich al enigszins teruggetrokken, omdat het lichaam de levendigheid van het innerlijk niet meer kon bevatten en uitdrukken. Wanneer zijn lichaam het begeeft en de ouders en zijn zus overmand worden door verdriet, wordt zijn geestelijk lichaam bewust in slaap gebracht.

Het geestelijke lichaam van Hans wordt weggebracht naar een bijzondere sfeer.
Spiritisten gaan hiervan smullen, maar het is naar waarheid.

Deze sfeer bestaat uit een immens groot afgebakend gebied in de geestelijke wereld, niet eens al te ver van de aarde, waar kinderen tot 16 jaar naar toe gebracht worden. Je hebt drie sferen: van 0-3 jaar, van 4-9 en tenslotte van 10-16 jaar. De sfeer van Hans is dus speciaal voor kinderen van 10-16 jaar.

Het concept van deze kindersferen is hetzelfde, en bevat de volgende ingrediënten:

• Herstelhuizen
• Groepswoningen
• Scholen
• Sportfaciliteiten
• Recreatiegebieden
• Veel parken en natuur met waterplaatsen, beken, hoge bomen, bloemenvelden en grasveldjes.
• De begeleiders

Alle gebouwen zijn van warme kleuren voorzien en zijn licht en sfeervol.

De kinderen wonen in groepjes van vier kinderen met twee volwassen begeleiders. De begeleiders hoeven geen echtpaar te zijn. Bijzonder snel bouwen de gearriveerde kinderen met hun nieuwe familie een intense vriendschap- en liefdesband op. De kinderen worden op alle mogelijke manieren geholpen het verdriet om hun gezin op aarde en het heimwee een plekje te geven.

Aan de begeleiders worden hoge eisen gesteld: niet op het vlak van pedagogie en opvoedervaring, want het zijn vaak persoonlijkheden, die geen kinderen hebben gehad op aarde. Beginnen aardse ouders niet ook altijd met gebrek aan ervaring?

De begeleiders zijn niet perse een man en een vrouw, dat hangt volledig af van wat de kinderen op aarde hebben meegemaakt, hun karakter, hun behoefte en hun levensdoelen.
Maar….aan welke eisen moeten begeleiders in de kindersfeer wel voldoen?

• Zij moeten leerbaar zijn en open: zij hebben zelf begeleidend toezicht bij vragen en problemen
• Zij hebben een goed ontwikkeld gevoelsleven
• Zij hebben een uitzonderlijk groot hart en veel liefde te geven
• Zij hebben zelf op aarde verdriet en het overlijden van dierbaren meegemaakt, zodat hun empathisch vermogen groot is.
• En ten slotte: zij hebben een uitzonderlijk groot gevoel voor humor.

Hoofddoel is, dat de kinderen een beschermd, liefdevol en pijnloos leven krijgen aangeboden, waarbij al het oude verdriet en de oorzaken van hun vroege overlijden volledig worden opgelost.

We gaan terug naar Hans.

Hans verblijft korte tijd in een herstelhuis, waar zijn beschermengel, zijn ziel, zijn overleden grootmoeder (zij heeft hier tijdelijk toestemming voor) hem verzorgen en begeleiden naar een lichamelijke (astrale)  en geestelijke gezondheid.

Pas als hij volledig hersteld is, en dat duurt geen twee weken, begeleiden zijn grootmoeder en zijn beschermengel hem naar zijn nieuwe familie. Totdat hij volledig is gewend, worden af en toe ontmoetingen gearrangeerd tussen hem en zijn grootmoeder. Dit is een speciale constructie, want zij  past niet in de kindersfeer.

Hans komt als tienjarige in een groepswoning met twee begeleidende ouders, die op aarde broer en zus waren. Hij krijgt een kamer met een “broertje” van 11. Het gezin heeft nu weer vier kinderen en leeft in grote lijnen het leven van een aards ouderpaar, dat bestaat uit werk- en schoolperioden, vrije tijd en ontspanning, sport en nachtrust.

Alles wordt gedaan om Hans gelukkig en zorgeloos te laten opgroeien tot hem een levenstaak wacht op zijn zestiende levensjaar.

Hier wordt verder niet ingegaan op wat onderwezen wordt op de scholen, hoe de gemeenschappen zijn samengesteld, hoe kinderen groter worden in andere dan aardse tijdsnormen, hoe af en toe Hans zijn aards gezin mag “bezoeken’ en hoe de gezinssamenstelling in kindersferen kan veranderen als er verhuist wordt van de ene sfeer naar de andere.

Een vroege dood van een kind wordt op duizend manieren opgevangen en genezen in de geestelijke wereld.

Want God is liefde.

Wees jullie allen gezegend

Nr. 191

Een soort van ochtendziekte

 

Mag ik U wat vragen?

Ik merk, dat ik regelmatig ’s ochtends vroeg wakker schiet, zo tussen 4-6 uur, en dan voel ik me heel vervelend. Soms neerslachtig, soms ben ik bang, soms zie ik erg tegen de dag op, soms ben ik eenzaam en vraag me af, wat het alles voor zin heeft.

Ik heb het niet altijd, maar het kan heel heftig zijn, allerlei negatieve emoties bespringen me dan, en soms ben ik verbaasd over de heftigheid.
En bijna altijd verdwijnt het in de loop van de eerste uren van de dag volledig.

Ik vraag me dan af: wat betekende dat nu weer? Hoe komt het dat het helemaal verdwenen is, waar komt het vandaan? Zou u daar iets over willen zeggen? Ik neem aan, dat meer mensen hier last van hebben?

Veel mensen herkennen dit. Hoe meer men gevoelens een goede plek geeft in het leven, hoe sterker ze worden ervaren. Mensen die hun gevoelens flink onderdrukken, hebben hier geen last van , maar die ontwikkelen dan mogelijk ineens een depressie of een lichaamskwaal.

En dan is er een groep, die nergens last van heeft, omdat ze oppervlakkig zijn, of (nog) geen problemen hebben.

Het is een eenvoudige schoonmaak, waar je mee te maken hebt, en het gaat aldus.

Op de dag maak je van alles mee, en gevoelsmatig kan dat niet altijd verwerkt worden.
De reacties, de bijbehorende emoties, het verwerken van wat gebeurd is, dat alles geschiedt ’s nachts. Door het menselijke bewustzijn wordt, met behulp van de geestelijke wereld,  alles geordend, herbeleefd,  in dromen geuit, opgeruimd of genezen. En de diepte van de emoties, die jij ’s ochtends vroeg ervaart, zijn niet meer dan het fijnstof in de lucht na het stofzuigen, het restje rotzooi op de bodem van een afwasteiltje. Als dat is opgeruimd , ben je klaar, kun je vrolijk verder.

Gestofzuigd, afwas gedaan, de dag verwerkt.

En dan kun je daarna aan een volgende klus beginnen, aan een nieuwe dag beginnen.
En het ego gaat met dat vreselijke uurtje graag aan de haal met opblazen van emoties en het trekken van conclusies. Niet doen.
Gewoon doorgaan, en dan lost alles zich op. Klaar is Kees.

Wees jullie allen gezegend

 

Nr. 190