Ik ben een paar dagen in een klooster.
Ik ben steeds erg onder de indruk van de uitstraling van de monniken.
Ze lijken zo weinig ego* te hebben. Ze lijken zoveel dingen, waar wij burgermensen mee bezig zijn, te hebben opgegeven, is dat zo?
Zij hebben gekozen
voor God en veel van de wereld opgegeven.
Zij hebben al veel
verzaakt.Een eigen woning, een partner, een seksleven, kinderen, carrière, status, positie, macht, materie.
Zij zijn nog niet allen vrij, maar veel vrijer dan burgermensen.
Ze hebben vergeleken met burgermensen al veel opgegeven.
Ze verzaken veel.
Ze hebben dus geleerd vaak nee te zeggen tegen het ego, tegen diens wensen en verlangens en fascinaties. En ze helpen elkaar telkens opnieuw voor God te kiezen.
Het gaat dus ook om
een duidelijk perspectief, een heldere keuze, een hoofddoel waar al het andere
ondergeschikt aan gemaakt wordt.
Dus in principe
krijgt het ego weinig kans uit te groeien en is hun persoonlijkheid meer een instrument
van God geworden, van het geheel.
EN Ik wil benadrukken,
dat hun gebeden voor de wereld en het ontvangen van retraitegasten bijdragen aan
een groot geestelijk krediet. Ze sparen voor de eeuwigheid. Ze zetten telkens
de ramen open naar God. Zo krijgt hun “Mijn God” veel gelegenheid Zich uit te
drukken in de aardse werkelijkheid.
Laat burgermensen
niet denken: "oh, dat bereik ik nooit”. Want ieder heeft zijn weg, en elke dag
geeft nieuwe kansen om zich af te vragen:
Kies ik voor God of
voor Diens tegenstrever, de aap van God? Kies ik voor het geheel of voor de afscheiding?
Kies ik voor het goede of voor het kwade?
Dus laat jullie vooral inspireren door het voorbeeld van de monniken.
Wees jullie allen
gezegend
